کووید ۱۹- در مدت بیش از دو سال- مناسباتِ اجتماعی و رویدادهای مهم زندگی را زیرورو کرد. یک مطالعه‌ی جدید نشان داده است که ما به واسطه‌ی تجربهی دوران کرونا، با کاهش برونگرایی، خلاقیت، توافق‌پذیری و وظیفه‌شناسی (وجدان‌مندی) مواجه شده‌ایم. این در حالی است که تنزلِ برخی صفات در میان جوانان شدت بیشتری داشته است.
مشارکت در سخنرانی‌های مدرسه، ایجاد یک حسِ به‌یاد‌ماندنی در اولین روز کاری، شرکت در یک کنسرت و به‌طور کلی، بسیاری از مناسبات اجتماعی که جزو رویدادهای سرنوشت‌ساز زندگی هستند، به دلیل همه‌گیری ویروس کرونا در جهان مختل شدند.
«پاندمی کرونا» حتی باعث شد که دانش‌آموزان نسبت به تعاملات زندگیِ حقیقی، یک احساسِ «غریب» داشته باشند. دو سال آموزشِ مجازی و بازگشت به مدرسه پس از این مدت طولانی و همچنین فقدان مکالمات حقیقی بین دانش‌آموزان، از مواردی محسوب می‌شوند که باعث تشدید احساس مذکور شدند.
یک مطالعه‌ی جدید در مورد شخصیت افراد نشان می‌دهد که مکالمه‌ی اشخاص با یکدیگر، به‌واسطه‌ی پدید آمدنِ محدودیت‌ها و انزوای ناشی از دوران کرونا دچار اختلال شده است. این موضوع در شخصیتِ افرادی با سنین بیست تا سی سال بیش از مابقی سنین به چشم می‌آید؛ زیرا دهه‌ی بیست‌سالگی اساسا زمان مواجهه با «اضطراب اجتماعی» است و پیش‌آمدی مانند کووید، این اضطراب را پررنگ‌تر ساخته است.
بر اساسِ این مطالعه که به برخی از برجسته‌ترین آثار کووید بر شخصیت جوانان می‌پردازد، کرونا نه‌تنها نحوه‌ی همکاری و ارتباط ما با دیگران را تغییر داده است، بلکه طرز رفتارِ و نحوه‌ی برخورد ما با دیگران را از نو ترسیم کرده است!
طبق این مطالعه که در ماه نوامبر ۲۰۲۲ در «مجله‌ی پلاس وان» منتشر شد، این احتمال وجود دارد که به خاطر تجربهی دوران کرونا، ویژگی‌هایِ شخصیتی و کلیدیِ ما کم‌رنگ شده باشند؛ به‌نحوی که ممکن است خلاقیت و برون‌گراییِ ما کاهش یافته و میزانِ توافق‌پذیری و وظیفه‌شناسی ما نیز با افت محسوسی مواجه شده باشند. بر اساس دیدگاه این مطالعه، این میزان افت در ویژگی‌های شخصیتیِ ما، معادل با «حدودا ده سال تحولِ شخصیتِ هنجاری» است!
بر اساس این مطالعه، افراد زیر سی سال، بر اثر مواجهه با دوران پاندمی، علائمی از «بلوغ مختل» را از خود نشان دادهاند. نویسندگان این مطالعه باور دارند که به‌واسطه‌ی دوران کرونا، بلوغ افراد زیر سی سال با اختلال مواجه شده و این تغییر وضعیت، برخلافِ نحوه‌ی رشد عادی شخصیتِ یک فرد جوان در طول زمان است. این مطالعه نشان می‌دهد که در صورت پایداریِ این تغییرات، رویدادهای استرس‌زا- در یک جمعیت گسترده- می‌توانند مسیر شخصیتیِ جوانان را به‌آرامی منحرف سازند.
نویسندگان این مطالعه، بر داده‌های حاصل از یک صفحه‌ی اینترنتی (UAS) تحت‌نظرِ دانشگاه کالیفرنیای جنوبی تکیه کردند که برای نخستین‌‌بار در سال ۲۰۱۴ نظرسنجی از مردم آمریکا را آغاز کرد. همچنین (UAS) در قبل و حینِ دوران پاندمی کرونا، با تکیه بر داده‌های در دسترس عموم از جانب هفت هزار شرکت‌کننده، به ارزیابی شخصیت مردم آمریکا پرداخت.
آنجلینا سیوتن– نویسنده‌ی اصلی مقاله و استاد دانشگاه ایالتی فلوریدا- می‌گوید: نتایج مطالعه نشان می‌دهد که در طول پاندمی کرونا، شخصیت افراد- به‌طور متوسط- تغییر کرده است. با این وجود، او تاکید می‌کند چیزی که این یافته‌ها نشان می‌دهد، یک «تصویرِ کلی نسبت به زمان» است و این احتمال وجود دارد که «موقتی» باشد.
سیوتن می‌گوید: شخصیت، در برابرِ تغییر بسیار مقاوم است. فرآیندِ تغییر شخصیت، ممکن است به‌اندازه‌ی مدت‌زمانِ یک بیماری پاندمی طول بکشد. اما به‌دشواری می‌توان به پاسخ این سوال دست یافت که مشخصا کدام عاملِ مرتبط با پاندمی، منجر به این تغییرات شده است؟
دکتر سیوتن و همکارانش معتقدند که خود نیز از احتمال تداوم یا عدم تداوم این تغییرات شخصیتی مطلع نیستند.
محققان پنج بُعدِ شخصیت را مورد بررسی قرار دادند
۱- «نوروتیسیزم» یا «روان‌رنجوری» که به‌عنوان تاب‌آوریِ فرد در برابر استرس و احساسات منفی شناخته می‌شود.
۲- «گشودگی» یا «پذیرا بودنِ فرد نسبت به یک تجربهی جدید» که به‌عنوان «سنت‌شکنی» و «خلاقیت» تعریف می‌شود.
۳- «برونگرایی» یا اینکه یک فرد تا چه میزان برونگراست.
۴- «توافق‌پذیری» یا شخصیتِ قابل‌اعتماد و غیرپیچیده
۵- «وظیفه‌شناسی» یا «وجدان‌مندی» که نشان‌دهنده‌ی میزان مسئولیت‌پذیری و منظم بودن فرد است.
جرالد کلور– استاد بازنشسته‌ی روان‌شناسی در دانشگاه ویرجینیا- می‌گوید که نویسندگان این مقاله، در مسیر نتیجه‌گیری‌های خویش و تاکید فراوان بر نیاز به مطالعه‌ی بیشتر در راستای تحلیل مجددِ یافته‌ها، به‌شیوه‌ی مناسبی «محتاطانه» عمل کرده‌اند. دکتر کلور می‌گوید که پاندمی کرونا، به‌خودیِ خود یک «آزمون‌‌و‌‌خطای بزرگ» بود. او می‌افزاید: بر اساس نظریه‌پردازیِ موجود در این مطالعه، ممکن است «بازسازی روند استرسِ همه‌جانبه» عاملِ تغییر شخصیت افراد بوده باشد.
درمانگرانِ متعددی اظهار کرده‌اند که احتمالا همزمان با انعکاس یافتن تغییراتِ شخصیتی در دوره‌ی پاندمی کرونا، میزان گرایش به روان‌درمانی افزایش و همچنین روان‌درمانیِ مجازی نیز رونق یافت.
«Talkspace» عنوان یکی از پلتفرم‌هایی است که خدمات روان‌درمانی را به‌صورت آنلاین ارائه می‌دهد.
جان کیم– سخنگوی این شرکت- می‌گوید: تعداد کاربران فعال و منحصربه‌فرد در این پلتفرم، از مارس ۲۰۲۰ تا دوازده ماه بعد، چیزی حدود شصت درصد افزایش یافته است.
همچنین سخنگوی شرکت روان‌درمانی آنلاینِ «Betterhelp» می‌گوید: از سال ۲۰۱۹ تا امروز، تعداد نوجوانانی که به دنبال روان‌درمانی هستند، افزایشِ حدودا چهار برابری داشته است.
درمانگرانِ شاغل در ایالات متحده نیز گزارش دادهاند که شاهد مراجعانی بوده‌اند که با محدودیت‌های دوران پاندمی درگیر بوده و با دگرگونیِ هنجارهای اجتماعی دست‌و‌پنجه نرم کرده‌اند.
ندرا گلاور تواب– درمانگر شناخته‌شده در ایالت کارولینای شمالی- می‌گوید که او در حال حاضر متوجه تشدید ناراحتی مراجعان خود شده است؛ زیرا مردم به‌آرامی به روال گذشته برگشته و مجددا در محل کار خویش مستقر شده‌اند. گلاور می‌افزاید: «ما همزمان با دوران کرونا به قدری به «انزوا» تن داده بودیم که حالا تصور می‌کنیم عاشقِ آن هستیم! اما آیا این دیدگاه، واقعا برآمده از شخصیت اصلی شماست؟ یا این تصور، همان چیزی است که در دوران کرونا، مجبور به پذیرش آن بوده‌اید؟»
برخی از افراد به کمک یک روش تخلیه‌ی احساسات، توانسته‌اند با استرس، خستگی و ناکامیِ دوچندان مقابله کنند: «پرایمل‌اسکریم-تراپی» یا «فریاد-درمانی».
«فریاد-درمانی» روشی به منظور کاهش استرس است که توسط آرتور جانوف ابداع شد. این درمان به مدت پنج دهه، با موفقیت دوام آورده و به‌نحو کارآمدی منجر به درمان استرس افراد شده است. «فریاد-درمانی» در آن زمان اساسا به رهایی از ترومای کودکی مربوط می‌شد. از آنجایی که امروزه، سطح استرس افراد در حال افزایش است، بسیاری از درمانگران هنگام مواجهه با مشکلات روانشناختی، انجام این فعالیت را توصیه می‌کنند. انجام این نوع درمان به مهارت بالایی نیاز ندارد. همه‌ی افراد می‌توانند این روش را انجام دهند و با موفقیت استرس‌شان را کنترل نمایند. اما همانطور که اشاره شد، «فریاد-درمانی» می‌تواند باعث کنترل بهتر ترومای کودکی و استرس‌های روزانه شود. بنابراین، بهتر است این روش را با حضور یک درمانگر یا پزشک مجرب انجام دهید.
این ایده‌ی پرطرفدار بیش از یک سال است که توجه شرکت‌کنندگان را در تحقیقات مرتبط به خود جلب کرده است. سارا هارمون– درمانگر فعال در بوستون- اولین رویدادِ «فریاد-درمانی» را در مارس ۲۰۲۲ ترتیب داد تا بتواند آن دسته از احساساتی را که به‌زعم خودش در حال انفجار است، رها کند. هارمون در جریان همایش گفت: «پاندمی کرونا، هیچ چیزی به ما عطا نکرده است! آن دوران نه منجر به تجدید قوای افراد شد و نه غرورِ کسی را فرو نشاند.»
هارمون افزود که گسترش و محبوبیت رویدادهایی همانند «فریاد-درمانی» نشان می‌دهد که افراد با وجودِ نیازهای برآورده‌نشده، راهکارهایی محدود برای پردازش یا رها کردنِ احساسات فروخورده‌ی خود (مانند خشم) در اختیار دارند.
از ماه آوریل، هدر دین– از مربیانِ سلامت شاغل در زیونزویلِ ایندیانا- میزبان فریادهای گروهی ماهانه در یک زمین فوتبال محلی بوده است. او می‌گوید که این فریاد‌ها، فرصتی برای افرادی بود که بر یاس و ناامیدیِ خویش سرپوش گذاشته بودند تا بار احساسیِ لبریزشده را پیش از مرحله‌ی فوران، تخلیه کنند. خانمِ دین معتقد است: «وقتی دائما اجازه می‌دهیم که احساسات‌مان تلمبار شوند، مطمئن باشید در وجود ما جا خوش می‌کنند و هیچ جایی نمی‌روند.»
دلتا هانتر، درمانگری در شهر نیویورک است که با یک گروهِ روان‌درمانی در شاخه‌ی اضطراب اجتماعی همکاری می‌کند. او می‌گوید که این پاندمی اخیر، اضطرابِ موجود را «وخیم‌تر» کرد. هانتر می‌گوید: «افراد در دوران پاندمی، قصد داشتند با یکدیگر ارتباط برقرار کنند و ما عملا نتوانستیم هیچ‌یک از این کارها را انجام دهیم. این موضوع باعث شد که افراد عمیقا احساسِ گمگشتگی کنند.»
آنجلینا سیوتن، به‌واسطه‌ی پژوهشی که انجام داد، در نهایت به این نتیجه رسید که افرادِ جوان‌تر و به‌خصوص نوجوانان- نسبت به دیگر افراد- با محدودیت‌های بیشتری در زمینه‌ی انجام فعالیت‌ها و تجربیات مربوط به دوران جوانی و نوجوانی مواجه شده‌اند. این موضوع نشان داد که افرادِ کمتر از سی سال- از لحاظ شخصیتی- شدیدترین افت را در زمینه‌ی وظیفه‌شناسی (وجدان‌مندی) و توافق‌پذیری تجربه کرده‌اند.
سارا هارمون– درمانگر- می‌گوید: «هنگامی که به‌واسطه‌ی یک پاندمی، تمامِ دنیای شما به فضای مجازی راه می‌یابد، شما از یک موقعیتِ تمرینی مناسب در راستای وظیفه‌شناسی (وجدان‌مندی) بیشتر، بی‌بهره خواهید ماند. هارمون می‌افزاید که همزمان با دوران پاندمی، شاهد مواردِ متعددی از اضطراب اجتماعی در نسل جوان‌تر بوده است، شاید به این خاطر که آن‌ها هنوز از اندوخته‌ی کافی در زمینه‌ی تجربیات حضوری و مهارت‌های مقابله‌ای برخوردار نیستند.
در ماه‌های گذشته، آنویشکا کالشور– درمانگر خانواده در شیکاگو- یک برنامه‌ی حمایتی در راستای کمک به جوانان برای رفع احساسِ گسستگی و انزوا پایه‌ریزی کرد. او می‌گوید که نوجوانان، نسبت به آینده، دیدگاه منفی دارند و اضطراب اجتماعیِ آن‌ها تشدید شده است. کالشور اذعان می‌کند که از دیدگاهِ بسیاری از درمانگران، مراجعانی که نسبت به آینده دچار اضطراب عدم قطعیت شده‌اند، دچار یک نگاه منفی‌نگر نیز شده‌اند.
او می‌گوید که ارتباط، تعامل و ایجاد دلبستگی با دیگران، یک عامل حیاتی برای رشد شخصیت انسان به حساب می‌آید و نباید فراموش کرد که هویت و شخصیت در نوجوانان، هنوز به طور کامل شکل نگرفته است. همین عامل، باعث آسیب‌پذیری بیشترِ این گروه سنی در خلال بحران‌هایی می‌شود که محدودسازیِ روابط اجتماعی را به دنبال دارند.
کالشور می‌افزاید: «نوجوانان در مرحله‌ای از رشد به سر می‌برند که نشانه‌ها، تعلیمات و تعلقات را دریافت می‌کنند؛ بنابراین، به یقین می‌توان می‌گفت که شرایط محیطی، تاثیر بسیار زیادی بر این رده سنیِ خاص خواهد داشت.»
نویسندگان این مطالعه، به مدت‌زمانِ تغییرات دوره‌ی پاندمی نیز اشاره کرده‌اند. درمانگرانی مانند خانم گلاور تواب می‌گویند که دوره‌ی گذار به زندگی شخصی- پس از بدترین بحران‌ها- می‌تواند فرصتی را فراهم سازد تا ارتباطات و تجاربِ شما مجددا و به‌‌مرور شکل بگیرند. او می‌گوید: «چنین مقاطع زمانی، یک فرصت فوق‌العاده است تا واقعا دریابید که از چه چیزهایی محروم هستید و از چه چیزهایی لذت می‌برید.»
گریس ویلنتس، شاعر سی‌وهفت‌ساله‌ای است که در دوبلین زندگی می‌کند. او در رابطه با دوران پاندمی دیدگاه شخصیِ قابل‌تاملی دارد. ویلنتس می‌گوید که نگاه کردن به نیمه‌ی پُرِ لیوان و توجه به جنبه‌های مثبت پاندمی کرونا باعث شده است که او به خویشتن‌اگاهیِ بیشتری دست یابد. زیرا این پاندمی باعث شد که او دوستی‌های پایان‌یافته را احیا و مجددا با دوستان قدیمیِ خود ارتباط برقرار کند. او می‌افزاید: «همواره تصور می‌کردم که بازسازی این روابط تا چه اندازه می‌تواند دشوار باشد؛ اما در حال حاضر، این روابط غنی‌تر و مستحکم‌تر شده‌اند.»
کالشور در همین ارتباط می‌گوید: «در برخی مقاطعِ زمانی مانند دوران پاندمی که سرشار از عدم قطعیت هستند، «ایجاد یک تحول مثبت» کاملا امکان‌پذیر خواهد بود. او می‌گوید: «برخی مواقع، دستیابی به شرایط بهتر مستلزم شکست واقعیِ هنجارهای اجتماعی، فرهنگی و حتی سلامت روانِ ماست. این شرایط تقریبا مانند آن است که بگوییم برای اینکه دوباره بسازید، باید فرو بریزید!»
منبع مقاله
https://www.nytimes.com/2022/10/22/health/covid-impact-personality-change.html
مترجم: مجید صادق‌حسینی