افسردگی و عوامل مرتبط با آن در جامعه متاثر از همه گیری COVID-19 :
Determining depression and related factors in a society affected by COVID-19 pandemic
Translate by: Dr. Fateme Delkhosh-kasmaie
ویروس کرونا عامل عفونت دستگاه تنفسی، همراه با علائمی مانند تب بالا و مشکلات تنفسی می باشد. کرونا ویروس جدید یا COVID 19 اولین بار در نوامبر 2019 در ووهان ( ایالت هوبی چین) شناسایی شد و با سرعت زیادی در چین و سراسر جهان گسترش یافت.
در 23 ژانویه 2020، اقدامات قرنطینه سخت گیرانه در ووهان و سایر مناطق چین برای جلوگیری از همه گیری COVID-19 انجام شد، بازگشایی مدارس به تعویق افتاد و تمامی جلسات لغو و امکان کار در منزل فراهم شد. شهروندان برای ماندن در خانه و استفاده از وسایل محافظت شخصی مانند ماسک و ضد عفونی کردن وسایل و سطوح آگاه شدند.
در 30 ژانویه 202، سازمان بهداشت جهانی (WHO) بیماری کوید 19 را به عنوان وضعیت اضطراری بهداشت عمومی با نگرانی های بین اللملی، یک بیماری همه گیر (پاندمی) اعلام کرد.
اجرای اقدامات قرنطینه برای مبارزه با این همه گیری بر جنبه های مختلف زندگی و در سطوح فردی و اجتماعی تاثیر گذاشت. کوید 19 برای وضعیت سلامتی و ایمنی افراد تهدید محسوب شده، همچنین دلیل (باعث) بسیاری از مشکلات روانی در جامعه بوده و عامل مرگ هزاران نفر در سراسر جهان می باشد. این دوران باعث یک سری مشکلات عاطفی و رفتاری نا مطلوب در افراد شد. افزایش احساسات منفی مانند ناامیدی، اضطراب، احساس گناه، داغ (انگ)، بی خوابی، خشم، ترس از بیمار شدن، و همچنین افزایش مصرف الکل، انزوای اجتماعی را شاهد هستیم.
همه گیری باعث اختلالات اضطرابی مانند درد های جسمانی بدون دلیل (somatization)، اختلال استرس پس از سانحه، اختلال هراس (panic disorder) و افسردگی در افراد شد. با این حال اطلاعات کافی در رابطه با اثرات covid-19 بر روی افراد و روش های مقابله با آن در دسترس نیست بنابراین باید مشکلات روانی مرتبط با این بیماری نیاز به ارزیابی سریع تری دارند.
داده ها با استفاده از پرسشنامه های اینترنتی آماده شدند.
نتایج:
میانگین سنی 1115 شرکت کننده 8.79±98/27 سال (حداقل 18 و حداکثر 65 ساله بودند). 1/71 درصد شرکت کنندگان زن، 9/62 درصد مجرد، 9/69 درصد فارغ التحصیل دانشگاه، 7/42 درصد دانشجو و 9/26 درصد از کارکنان دولتی بودند. میانگین نمره افسردگی شرکت کنندگان 9/60± 12/07 بود ( امتیازات بین حداقل 00/0 و حداکثر 63 می باشد)؛ بنابراین افسردگی کلی در سطح خفیف بود. در میان شرکت کنندگان، 47 درصد علائم افسردگی در سطح حداقل (0-9 امتیاز)، 7/25 درصد در سطح خفیف (10-16 امتیاز)، 3/23 درصد در سطح متوسط (17- 29 امتیاز) و 5 درصد علائم افسردگی شدید (30-63 امتیاز) را نشان دادند.
نتایج تجزیه و تحلیل داده ها با توجه به ویژگی های جمعیت شناختی و نمرات افسردگی شرکت کنندگان، زنان و افراد مجرد به طور قابل توجهی سطوح بالاتر افسردگی را نسبت به سایرین داشتند (p<0.05). همچنین علائم افسردگی و نمرات حاصل ازآزمون در گروه های مختلف سنی، وضعیت تحصیلی، شغل، سطح درآمد و محل سکونت تفاوت معنا داری دارد (p<0.05). در افراد بین 18-29 ساله و افراد با درآمد پایین نسبت به سایرین و در دانش آموزان بیشتر از کارمندان درجات بالاتری از افسردگی مشاهده شد. در فارغ التحصیلان از دانشگاه نسبت به فارغ التحصیلان دبیرستان افسردگی در سطوح پایین تری مشاهده شد. در عین حال تفاوت معنا داری بین گروه های متفاوت از لحاظ محل سکونت و افرادی که با آنها زندگی می کنند و اعضای خانواده افراد بالاتر از 65 سال نیازمند مراقبت، یافت نشد (p<0.05).
تفاوت معنی داری در نمرات آزمون افسردگی در افراد با این ویژگی ها مشاهده نشد، افراد با بیماری مزمن که توسط وزارت بهداشت در گروه در معرض خطر طبقه بندی شدند، انجام ازمایش تشخیصی کوید 19، انجام ازمایش کوید19 برای یکی از اعضا خانواده یا ابتلای آنها به بیماری کوید19، بررسی توجه و پیروی از هشدار های وزارت بهداشت توسط شرکت کنندگان و اعضای خانواده همراه آنها مشاهده نشد (p<0.05). در عین حال شرکت کنندگانی که ادعا کردند که در طول قرنطینه به حمایت روانی نیاز دارند، به طور قابل توجهی سطوح بالاتری از افسردگی را نشان دادند (p<0.05).
3/86 درصد از شرکت کنندگان این دوره را با خانواده سپری کردند، 4/55 درصد ادعا کردند که به هشدار های همه گیری کوید19 توجه زیادی نشان دادند و 4/69 درصد از اخبار تلوزیون و اینترنت استفاده کردند و 1/69 درصد از منابع وزارتخانه ها و سازمان های دولتی برای کسب اطلاعات ارائه شده برای کوید استفاده کردند.
در تجزیه و تحلیل مشکلات شخصی شرکت کنندگان، کسانی که روال و عادات نظافت روزانه آنها تغییرکرده و بیشتر از گذشته در معرض رسانه های اجتماعی قرار گرفته اند، به طور قابل توجهی نمرات افسردگی بالاتری را نشان دادند. در بررسی تجزیه و تحلیل موقعیت های موثر در روابط خانوادگی و زندگی اجتماعی شرکت کنندگان، شرکت کنندگانی که مجبور بودند از خانواده، محل سکونت، تفریح و زندگی اجتماعی خود فاصله بگیرند، به طور قابل توجهی نمرات افسردگی بالاتری گرفتند (p<0.05). اما کسانی که تنها محل زندگی خود را تغییر دادند و در گروه خطر بودند، سطح افسردگی متوسطی را نشان دادند.
کسانی که مجبور به تعطیلی کسب کار خود شدند و تاثیر منفی همه گیری بر درآمد خود را گزارش دادند، نمرات بالاتری در آمون افسردگی را به خود اختصاص دادند (p<0.05). شرکت کنندگان که نمی توانستند به مدرسه یا محل کار خود بروند، نمرات افسردگی پایین تری در آزمون کسب کردند. در مقایسه نمرات افسردگی افرادی که مجبور به دوری از مدرسه و محل کار و کسانی که مجبور بودند سر کار بروند، تفاوت معنا داری وجود نداشت (p<0.05).
تفاوت معناداری بین نمره آزمون افسردگی شرکت کنندگان و مشکلات روانی تجربه شده در این دوره وجود داشت (p<0.05). شرکت کنندگانی که از آلوده شدن به ویروس یا آلودگی دیگران می ترسیدند، وسواس نظافت داشتند، درباره آینده مضطرب هستند یا ناراضی و مضطرب هستند، نمرات افسردگی در سطح خفیف داشتند. و شرکت کنندگان که ترس از مرگ، احساس بی ارزشی و بی فایده بودن، نا امیدی،مشکلات خواب و آغاز مصرف سیگار و الکل را تجربه کردند، سطح متوسطی از افسردگی را نشان دادند.
در تجزیه و تحلیل موقعیت شرکت کنندگان که در طول قرنطینه تحت تاثیر قرار گرفته اند، گزارش شده که 58 درصد آنها عادات نظافتی خود را تغییر داده اند، 5/68 درصد خود را محروم از تفریح و زندگی اجتماعی میدانند، و 6/57 درصد از مدرسه و محل کار خود دور مانده اند. بعلاوه 8/54 درصد از افراد ترس از بیماری (آلودگی به ویروس) و 6/45 ترس ترس از بیماری سایرین را تجربه کردند.
مفید ترین راهبرد های مقابله ای شرکت کنندگان (رفتار هایی که به آنها کمک کرد تا احساس بهتری در طول قرنطینه داشته باشند)، گذارندن وقت با خانواده (5/56) و اختصاص زمان بیشتر به خود (6/51) هستند. شرکت کنندگانی که با خانواده هایشان وقت می گذراندن یا برای خود وقت می گذاشتند یا مشغول آموزش خانگی یا کار بودند، نمرات افسردگی پایین تری نشان دادند. در حالی که افرادی که از رسانه های اجتماعی استفاده کردند، از طریق تماس ویدئویی با دوستان خود ارتباط برقرار کرده و خانه های خود را تمییز می کنند، نمرات آزمون افسردگی به طور قابل توجهی بالاتری را کسب کردند. یافته ها نشان داد که رفتار های مانند پیاده روی، ورزش، خواب منظم، داشتن رژیم متعادل و عبادت تفاوت معناداری در نمرات افسردگی ایجاد نمی کند، با این حال افرادی که به این رفتار ها مبادرت داشته اند، سطوح افسردگی پایین تری داشتند.
همه گیری COVID-19 مشکلات روانی مشابه در چین و سایر جوامع متاثر از کوید ایجاد کرده است. در مطالعات وانگ و همکاران، 8/53 درصد از جمعیت عمومی چین تاثیر روانی این همه گیری را متوسط تا شدید می دانستند. با اجرای اقدامات قرنطینه سخت گیرانه که قبلا تجربه نشده بود، افراد از یکدیگر دور شده و جامعه در انزوا فرو رفته است. فقدان ارتباطات بین فردی باعث افسردگی و بدتر شدن شرایط می شود.
در مطالعات مختلفی در طول همه گیری، مشخص شده که ویژگی های اجتماعی شناختی خاص بر سطوح افسردگی موثر است. این مطالعات نشان داد که زن، دانشجو، جوان و مجرد بودن از عوامل خطر افسردگی محسوب میشود. زنان به افسردگی تمایل بیشتری داشته و ممکن است بیشتر از سایرین تحت تاثیر همه گیری قرار بگیرند. اگرچه دوری از مدرسه برای دانش آموزان مزیت هایی دارد اما سیستم آموزشی جدید و نا مشخص بودن فرایند آموزشی باعث بروز علائم افسردگی می شود، همچنین افراد جوان و مجرد بیشتر از سایرین از رسانه های اجتماعی استفاده کرده و در معرض اطلاعات بیش از حد و نادرست قرار می گیرند.
اعتماد به اقدامات انجام شده توسط دولت و تلاش برای انطباق بهتر، جامعه را تشویق می کند تا یکدیگر را برای مبارزه با همه گیری حمایت کنند. در ایتالیا و تحقیقی مشابه، 3452 جوان بالای 18 سال گزارش دادند در اقدامات بهداشتی توصیه شده برای مقابله با همه گیری محتاط هستند. تقریبا 100 درصد شرکت کنندگان چهار اقدام بهداشت عمومی را تایید کردند: 2/95 درصد از دست دادن و 7/94 درصد از تجمعات اجتماعی اجتناب کرده و 1/93 درصد افراد قرنطینه برای فعالیت های غیر اجباری و 98 درصد بسته شدن اجباری مغازه را تایید کردند. در این مطالعه شرکت کنندگان اظهار داشتند که اقدامات توصیه شده توسط وزارت بهداشت را به کار برده اند. همچنین مشخص شد افرادی که از توصیه ها پیروی کردند، کمتر دچار افسردگی شده اند.
اطلاعات ناکافی و اخبار خلاصه شده در مورد COVID-19 باعث افزایش اضطراب و ترس در موقعیت های مختلف شد. سازمان جهانی بهداشت (WHO) تاکید کرد، مردم باید عادت دنبال کردن اخبار همه گیری را به حداقل رسانده و فقط یک یا دو بار در روز فقط از منابع معتبر اطلاعات را کسب کنند. بعلاوه برای تشخیص اطلاعات درست از نادرست، بررسی سایت معتبر WHO و پلت فرم مرتبط با مقامات بهداشتی محلی را لازم دانستند. 1/69 درصد شرکت کنندگان، اطلاعات لازم زا از وزارت و سازمان های دولتی کسب کرده و 8/48 درصد افراد اطلاعات خود را از رسانه های اجتماعی بدست اورده و بالاترین نمره افسردگی را در مقایسع با سایرین داشته اند.
حفظ برنامه های روزانه و فعالیت های منظم زندگی، پیوستن به فعالیت های سرگرم کننده برای مقابله با مشکلات شخصی مهم است. نمرات افسردگی در افراد با برنامه روزانه و عادات نظافتی متفاوت (تغییر کرده) و در معرض رسانه های اجتماعی در مقایسه با سایرین بالاتر بود. در مطالعه ای در چین، شرکت کنندگان اظهار داشتند که بیشتر از قبل در معرض رسانه های اجتماعی قرار گرفته اند و این موضوع ارتباط مثبتی با سطح اضطراب آنها داشته است.
به حداقل رساندن تماس بین افراد برای جلوگیری از انتشار ویروس نیاز به تلاش آگاهانه دارد. در بیماری های مسری، از جمله COVID-19، حتی در گروه های بدون علائم که در معرض خطر نیستند باید به فاصله گذاری اجتماعی توجه کرد. مردم باید از اماکن عمومی دوره کرده و در خانه بمانند. حتی در فضای باز، افراد باید 1 متر از دیگر فاصله بگیرند، علارقم هشدار برای حفظ فاصله اجتماعی، حفظ ارتباط با خانواده، دوستان و همکاران بعنوان روشی برای مقابله با افسردگی توصیه می شود. افرادی که در دوران قرنطینه تنها بودند در گروه در معرض خطر افسردگی قرار داشته و سطوح متوسطی از افسردگی را نشان دادند، همچنین علائم افسردگی در افراد که با دوستان خود از طریق تماس صوتی یا تصویری ارتباط برقرار می کردند، شدید تراست.
تعطیلی خدمات عمومی و فروپاشی صنایع بر اقتصاد تاثیر منفی گذاشت و بسیاری از مردم با زیان مالی مواجه شده و در معرض خطر بیکاری قرار گرفتند، که احساسات منفی را در افراد تشدید کرد. نمرات بالای افسردگی در افرادی که اظهار داشتند که کسب و کار خود را تعطیل کرده و بر درامدشان منفی داشته، مشاهده شد اما نمرات افسردگی در افراد دور کار پایین تر بود. ماندن در خانه خطر ابتلا به عفونت را کاهش داده و محیط امن تری نسبت به محل کار فراهم و فرصت بیشتری برای وقت گذارندان با خانواده ایجاد می کند، بنابراین کار از خانه بعنوان یک مزیت تلقی می شود.
مطالعات مختلف اثرات روانی همه گیری را بر جامعه ارزیابی کردند و نشان دادند مردم اغلب اضطراب، نا امیدی، ترس از بیمار شدن (آلود شدن)، نگرانی محرومیت از خواب را تجربه می کنند. در این مطالعات، افرادی که ترس از بیمار شدن خود و سایرین، وسواس تمییزی، اضطراب برای آینده، ناراحتی (غم)، و اضطراب را تجربه کرده اند، علائم سطوح خفیفی از افسردگی را نشان دادند. افراد با تجربه ترس از مرگ، احساس بی فایده بودن و بی ارزشی، مشکلات خواب، و کسانی که شروع به مصرف سیگار و الکل کرده اند، علائم سطوح متوسط افسردگی را از خود نشان می دهند.
بحث:
در ترکیه، همه گیری COVID-19 باعث افسردگی خفیف در جامعه شد. نمرات آزمون افسردگی در زنان بین 18 تا 29 سال، مجرد، دانشجو و با سطح درآمد پایین تر نسبت به هزینه های جاری، بالاتر از سایرین بود. افراد با ترس از بیمار شدن خود و دیگران، وسواس نظافت، اضطراب در مورد آینده، غم واندوه و اضطراب نمرات کمتری درآزمون افسردگی کسب کردند. شرکت کنندگانی که مجبور به تغییر محل زندگی خود در زمان قرنطینه شدند، افرادی که احساس تنهاییی، ترس از مرگ، نا امیدی، مشکلات خواب، احساس بی فایده بودن و بی ارزشی و شروع به مصرف سیگار و اکل رو را تجربه کردند، سطوح متوسط افسردگی را نشان دادند. افسردگی در افرادی که با خانواده خود وقت میگذراندند، برای خود وقت گذاشتند و مشغول تحصیل یا کار از منزل بودند در مقایسه با سایرین احساس افسردگی کمتری داشتند.