نگاه دخترانه و پسرانه به رابطه

عشق و شرم

دکتر مسعود عارف نظری
کودک آدمی که به دنیا می آید ناتوان هست و نمی تواند از خودش مراقبت کند و برای مراقبت به والدین ، بزرگسالان و محیط احتیاج دارد. محیط یا به کودک عشق یا به کودک شرم می دهد. از لحظه ی آغاز یک دوگانه شکل می گیرد ، دوگانه ی عشق و شرم.

عشق زمانی است که هیجان امید و شادی با هم همراه هستند و شرم ترکیبی از خشم و ترس است که هر دوی آنها سرکوب شده اند ، خشم درون فکنی شده و ترس بیان نشده.
کودک اگر نیازی را در خود احساس کند و آن را به صورت ارگانیک دنبال کند و سرکوب یا توبیخ شود ، احساس شرم به او دست می دهد، احساس بی ارزشی به او دست می دهد و با استفاده از مکانیسم های دفاعی سعی می کند که بر احساس شرم و بی ارزشی خود غلبه کند ،کاری را انجام می دهد که دیگر دوباره در حوزه ی شرم قرار نگیرد.

شرم از انسان شخصیتی قدرت طلب می سازد ، انسانی که دچار احساس شرم می شود برای رهایی از این احساس باید وارد سرزمین عشق شود اما باور این مسئله را ندارد بنابراین دنبال استراتژی جایگزین می گرددو این استراتژی جایگزین ، قدرت طلبی است. در شرم تلاش برای توانمند شدن جای خودش را به تلاش برای قدرت طلبی می دهد.

دخترها از رابطه تعهد ، اطمینان ، کنترل بر رابطه و ازدواج می خواهند اما پسرها از رابطه مالکیت ، اعمال قدرت و سکس می خواهند در این حالت هم دختر و هم پسر در حیطه ی شرم عمل می کنند ، در این وادی عشق دیده نمی شود، عشق تبادل نمی شود. در این حالت اگر دختر و پسر هم وصال برسند و به مطلوب خودشان دست پیدا کنند اما این زندگی بر اساس بازی شکل گرفته است و در این زندگی به جای عشق، بازی جریان دارد.
در ابتدای رابطه تمنای پسر از دختر برای سکس به میزانی زشت است که یک دختر در ابتدای رابطه از پسر تمنای ازدواج داشته باشد. این تمناها در طول زمان شکل می گیرند.باکره گی مزمن به حالتی اشاره دارد که دختر تا بالای سی سالگی هیچ گونه تماس بدنی برقرار نکرده باشد و بهای تماس بدنی آن بسیار سنگین خواهد بود ، هیچ کس بهای بیشتری برای این ماندگی نمی دهد.

برخی ها معمولا کامش و نوازش را ناپاک می دانند ، اگر کسی بخواهد آنها را بوس کند فکر می کنند که او یک شرور است یا اگر روانشناسی دارد در مورد سکس صحبت می کند رواج بی بند و باری تلقی می شود.
دختر و پسر آرام آرام با همدیگر رقص می کنند و همدیگر را می شناسند و یکی می شوند تا بتوانند یک اتحاد محکم و پایدار را شکل دهند هر گاه در چنین روندی یکی از آنها ترمز خود را می کشد و از جایی به بعد جلوتر نمی رود این نشان دهنده ی آن است که او در کودکی عشق را تجربه نکرده است بلکه شرم را تجربه کرده است.