5 ویژگی اصلی روابط پایدار
تحقیقات نشان می‌دهد که بیشترِ آمریکایی‌ها، تعدادِ اندکی از افراد را به‌عنوان دوست صمیمیِ خود انتخاب می‌کنند. تقریبا نیمی از ازدواج‌ها در ایالات متحده به طلاق ختم می‌شود و برقراریِ روابط نزدیک، صمیمی و پایدار برای بسیاری از آمریکایی‌ها دشوار است. اما مهمترین ویژگیِ روابط پایدار عاشقانه و دوستی‌های پایدار چیست؟ مهمترینِ این ویژگی‌ها بر پایه‌ی فیزیکی، عاطفی و روانی تقسیم‌بندی می‌شوند:
۱. اعتماد متقابل
اعتماد متقابل حتی بیشتر از منافع متقابل که معاشرت‌های انسانی را در کنار یکدیگر حفظ می‌کنند اهمیت دارد. دوستانِ ما بیش از آنکه به ما سودی برسانند، احساسی از جنسِ امنیت را به ما می‌بخشند و «ازدواج» دقیقا طرحی است برای رسیدن به همین هدف!
اعتمادِ متقابل شاید به‌تنهایی مهمترین رکن برای موفقیتِ یک رابطه‌ی بلندمدت باشد. در غیابِ اعتماد، یک رابطه اغلب از «امنیتِ لازم وگسترده» تهی می‌شود. همواره ضروری است که در طول مسیرِ روابط عاشقانه و دوستانه، پاسخ به سوالات زیر را مدنظر قرار دهید:
- به‌طور کلی شریک عاطفی‌تان را باور دارید؟ آیا او نزد شما فرد قابل اعتمادی است یا خیر؟
- آیا او به وعده‌ها و توافقاتِ مهمی که با شما مطرح کرده، پایبند است؟
- آیا می‌توانید به شریک عاطفی‌تان، به عنوانِ پشتوانه‌‌ای محکم و استوار در زندگی بنگرید؟ آیا این موضوع در مورد شخصِ شما نیز نسبت به او صدق می‌کند؟
۲. احترام متقابل و ارتباط موثر
ایجاد رابطه‌ی سالم بدونِ احترام متقابل، امکان‌پذیر نیست. یکی از مهمترین شاخص‌های احترام یا بی‌احترامی در یک رابطه، نحوه‌ی ارتباط دو نفر با یکدیگر است. رابطه‌ای که مشخصه‌ی آن قضاوت‌های منفیِ مکرر و بیان انتقاد یا کنایه در مورد ارزش یکی از طرفین است، در آن احترامی وجود ندارد. تحقیقاتِ انجام‌شده بر روی این‌گونه افراد نشان می‌دهد که «سخت‌گیری نسبت به شخصِ مقابل و سهل‌گیری در مورد موضوع» از ویژگی‌های شناخته‌شده‌ی این افراد محسوب می‌شوند!
اما فردی که از «مهارت برقراریِ ارتباط موثر» برخوردار است، به‌خوبی می‌داند چگونه افراد را از موضوعِ جاری جدا سازد، در برابرِ آن شخص نرمش نشان دهد و در مورد آن موضوع، موضعی سرسختانه اتخاذ کند. اما فردی که در این زمینه فاقدِ مهارت و کارآمدی است،کاملا بالعکس عمل می‌کند؛ او در حالی به شخص حمله می‌کند که در مقابلِ موضوع، از خود نرمش نشان می‌دهد و آن را ناچیز می‌شمارد یا نادیده می‌انگارد.
۳. محبت و صمیمیت از ویژگی‌های مشترکِ روابط پایدار به حساب می‌آیند!
رونالد آدلر و راسل پراکتور چهار مسیر را شناسایی کرده‌اند که به واسطه‌‌ی آن‌ها می‌توانیم احساسِ نزدیکی با دیگران را تجربه کنیم. آن چهار بُعد صمیمیت عبارتند از:
صمیمیت فیزیکی
تماس چشمی، دست زدن به پشت، در آغوش گرفتن، بوسیدن، زبان بدن باز، نشستن، راه رفتن در کنار هم و…
صمیمیت عاطفی
تواناییِ بیان و تاییدِ موثر، صریح و صادقانه‌ی دیگری به شکلِ مثبت، به زبان آوردنِ واژه‌ی «متاسفم» در صورت لزوم و در جایگاه مناسب.
صمیمیت فکری
تواناییِ شرکت در بحث با شریکی که از جنبه‌ی منطقی، باعثِ ایجادِ انگیزه می‌شود.
صمیمیتِ فعال‌سازی‌های مشترک
این نوع صمیمیت‌ها، تعامل‌هایی را می‌سازند که یک بانکِ حافظه‌ی مثبت را از تجربیات مشترک ایجاد می‌کنند. به‌عنوان مثال می‌توان به بازی، آشپزی، رقصیدن، ورزش، هنرورزی، مسافرت، عبادت و حلِ مسئله اشاره کرد. لازم به ذکر است که در این بُعد، تنها این فعالیت نیست که از اهمیت اساسی برخوردار است، بلکه مهم آن است که آیا دو نفر می‌توانند در حین تعامل، با یکدیگر پیوند نیز برقرار کنند؟
4.کمک و پشتیبانیِ متقابل، به‌خصوص زمانی که شرایط سخت است.
یکی از ویژگی‌های کلیدی که من در مورد روابط پایدار و دوستی‌های عاشقانه دریافته‌ام این است که آیا شرکای عاطفی مایل هستند در لحظات سختِ زندگی از یکدیگر حمایت کنند؟ در واقع آزمونِ واقعی یک رابطه این است که آیا دو فرد در شرایطِ سخت پشتیبانی برای یکدیگر هستند یا خیر؟
در جهت شفاف‌سازیِ بیشتر، مواردِ زیر را در رابطه با این موضوع بررسی کنید:
- آیا شریک عاطفی شمادر مصائبِ زندگی بیشتر از حد معمول از شما حمایت می‌کند یا کمتر؟ اگر فرض کنیم جای شما با او عوض شود، شما چگونه رفتار خواهید کرد؟
- آیا حمایتِ شریک عاطفی‌تان، همواره باعث می‌شود احساس کنید قوی‌تر هستید و کمتر از تنهایی رنج می‌برید؟
5.غیر قابل تعویض بودن از ویژگی های روابط پایدار
یکی از مهمترین و متمایزترین ویژگی‌هایی که یک رابطه‌ی نزدیک و با پایداریِ بالقوه را از یک رابطه‌ی دمدمی جدا می‌کند، غیرقابل‌جایگزین بودنِ فردِ دیگری در رابطه به جای شریکِ عاطفی شماست. در یک رابطه‌ی عاشقانه یا دوستیِ نزدیک، بدون همراهی و حمایت طرفینِ رابطه، خلأ قابل توجهی در زندگیِ هر دو نفر به وجود خواهد آمد.
یک سوال ساده که ممکن است عدمِ امکانِ جایگزین‌سازی در یک رابطه را بسنجد این است که آیا دو نفر مایل هستند زمان، توان و تلاشِ خود را برای اولویت دادن به رابطه‌ی عاشقانه یا دوستی صرف کنند یا خیر؟